refleksyjnie

Asti

W bloku obok mnie mieszka sobie pewien staruszek.... taki miły starszy Pan poruszający się o laseczce.... spotykalismy się przynajmniej raz dziennie - oboje ze swoimi psami na spacerku.
Ja z moja młodą, szalona Asti - a On ze swoim pięknym, rudym, powolnym, ślepym, głuchym i bezzębnym już psiakiem.

Asti na początku próbowała zaczepiac potencjalnego kolegę ale ów Pan wyjasnił mi, ze jego psiak ma już 19 lat i nie w głowie mu zabawy.

Psiak zazwyczaj przyjaźnie obmerdywał nas ogonkiem i szedł sobie łapka za łapką dalej przed siebie.

I tak sobie spacerowali zawsze razem. Oboje w swoim tempie - które było identyczne. Noga za nogą, łapa za łapą.

Pomimo, że psiak był juz niemal całkowicie głuchy to staruszek zawsze do niego mówił. I tak sobie spacerowali.... dwaj przyjaciele.... świetnie się rozumiejący.... szanujący swój wiek.

Wczoraj rano równiez wyszli na krótki spacerek ... niestety psiak doszedł do wniosku, ze ma juz dosyć życia ... połozył się i postanowił odejść.

Ubierałam własnie córkę do przedszkola a ponieważ stało sie to własnie pod moimi oknami to widziałam całe zajście. Po prostu sie połozył i zaczął odchodzić.

Chyba nigdy w zyciu nie zapomne tego widoku.... leżący psiak, i ten staruszek, który rzucił swoją laskę i próbował jeszcze pieskowi pomóc robiąc mu masaż serca.

Płakał jak dziecko... prosił ... błagał tego psiaka żeby wstał .... żeby otworzył oczy.

Nagle wstał i stanął bezradnie. Otwarłam okno i zapytałam go czy może mu w czymś pomóc. Przytaknął. Powiedział żebym zarzuciła mu przyjaciela na plecy a on go zaniesie do domu.

Akurat nadeszła na tą sytuacje moja mama, która pomogła Panu zanieść psiaka do mieszkania (psiak był gabarytów mniejszych od tych naszych pupili - nie mniej jednak do maluszków nie należał). Psiaczek juz nie żył

Od wczoraj mam tę sytuację cały czas przed oczami. Żal mi zarówno psa jak i jego właściciela. Spędzili razem taki kawał życia.

Sama jak dzis pamietam sytuacje gdy 7 lat temu odeszła moja poprzednia ukochana sunia. Odeszła leżąc obok mnie. Do dzis pamietam jak spowalniał się jej oddech.... jak serce biło coraz wolniej ..... i wolniej.... aż w końcu przestało.
To są rzeczy z którymi człowiek będzie zył do końca swoich dni.

A jakoś od wczoraj nie potrafie się pozbierać

Olcia(^_^)

smutna historia Sad

aż się popłakałam ... Crying or Very sad

TUSIA

eh

jakie to smutne Crying or Very sad

Jola66

popłakałam się... przypomniała mi się moja sunia Sad

wiem co czuje ten pan...
Sad

ahh...

maks212

Naprawde smutna historia, Wspolczuje temu Panu Sad

Jerzy Włodarczyk

alawisnia

Los wyznacza mete,ale trase my.Jestem pewna,ze dawali sobie duzo miłosci,radosci i odpowiedzialnosci.Mozemy duzo sie nauczyc od starszych ludzi a na smierc jest zawsze zawczesnie:(

BasiaK.

Smutna historia, bo nie trudno wyobrazić sobie ból tego staruszka...
Ale z drugiej strony - czy właśnie taka śmierć psiaka nie jest najpiękniejsza? Bez długotrwałego cierpienia, bez ludzkich wahań czy to już ten czas, by może psiakowi pomóc przejść na tę drugą stronę... Ten piesek odszedł,spędzając ostatnie chwile ze swoim panem... Tak powinny odchodzić wszystkie psiaki...