Tina i Franek

Mora

Przepraszam, że nie umiem pięknie dobierać słów.

Tina była owczarkiem kaukaskim pochodzącym prawdopodobnie z pseudohodowli. Nie jestem pewna. Ale wiem, że była pierwszym rodzinnym psem i cudowną, kochaną przyjaciółką. Moje wspomnienia z sunią są mocno zamazane i kojarzone bardziej ze zdjęciami i przykrymi wpadkami, więc ciężko jest mi napisać coś prawdziwego, zarazem nie przejaskrawiając wydarzeń.
Pamiętam, że jak ją kupiliśmy była zima. Może przed, może po mikołajkach. Lubiła siedzieć na podwórku często zasypiając i nas strasząc, bo jak śnieg na nią napadał, to nic a nic nie było jej widać. Bardzo lubiła naszego kota, z wzajemnością, co widać na zdjęciu jednego ze zdjęć. Pamiętam, że popełniliśmy wobec niej jeden niewybaczalny błąd, który doprowadził do wielu bolesnych i nieprzyjemnych sytuacji. I dla niej i dla nas. Bowiem na Sylwestra została sama na podwórku. Za nic nie chciała wejść do domu. Jak wybiła północ i zaczęły strzelać fajerwerki przestraszyła się i przeskoczyła przez płot. Przez całe swoje krótkie życie bała się takich strzałów, a że niestety mieszkamy blisko poligonu wojskowego...
Masełko przeżyło wiele wypadków... chodziła w gipsie, bo połamała łapkę (tą samą, przez którą musieliśmy ją uśpić), kolce na płocie przebiły ją na wylot (albo niewiele brakowało), a na koniec, na każdą noc i nasze wyjście z domu była przyczepiana na łańcuch.
Tina została uśpiona w wakacje roku 2002 dzień przed moim wyjazdem na kolonie. Dokładniejszej daty nie podam. Przyczyną było złamanie przedniej łapy w dwóch (trzech?) miejscach. Amputacja lub śmierć.

Razem z Frankiem tworzyli niesamowitych przyjaciół...

Jak byłam ja, moja siostra i ona mała...

W ogrodzie z tatą...

Ze mną w śniegu. Kochała te zabawy...

Mora

Franek, Leon Odważny był kotem perskim. Niesamowitym kotem. Dostała go moja starsza siostra jeszcze przed przeprowadzką do Białegostoku. Kiedy był mały był taki śmieszny!
Z nim moje wspomnienia są bardziej... świeże, bo był z nami jeszcze półtora tygodnia temu.
Pamiętam, że kiedy byłam mała, to biedak miał ze mną ciężką szkołę życia. W środku lata potrafiłam ubrać go w szaliczek, czapeczkę i rękawiczki zimowe. A potem wsadzić w wózek dla lalek. Męczyłam go niemiłosiernie, a on to znosił. W ciągu całego swojego życia drapnął kogoś z rodziny tylko raz. Mnie, jak przeholowałam.
Razem z Tiną tworzył świetny duet śpiący w jednym łóżku, śpiący wręcz jedno na drugim.
Franek żył długo. Zaginął w sobotę 21 czerwca. Może i w piątek dzień wcześniej. Zjadł i poszedł. Nie wrócił.
Od początku czerwca był bardzo łasy na pieszczoty, mimo iż przy dotyku zwykle przypłaszczał się do ziemi.
Do tej pory jakoś do mnie nie dociera, że już go nie zobaczę.
Wiem, że nie jest on psem, ale...

Z moją najmłodszą siostrą w 2003 roku

Ze starszą siostrą w styczniu tego roku

U mnie w pokoju... lubił spać w ciepłych miejscach układając się w dziwne pozy...

Na trawce w ogrodzie w zeszłe wakacje

Ewa&Duffel

Współczuję Ci straty przyjaciół, wiem, jak to boli...
Może Franek jeszcze wróci...