Lekceważenie najmłodszego

Siugowa

Mój 9-cio letni syn jest lekceważony, ledwo tolerowany, przez Bajkę.
Paweł się psa nie boi ani nie"maltretuje" psa - w końcu to dziecko, więc wiecie o co chodzi.
Problem w tym, że Bajka go ignoruje. Np. gdy przyjdzie ze szkoły nie wita jak innych domowników, nie reaguje zbytnio na polecenia wydawane przez Pawła. I... jakoś tak. Inaczej sobie wyobrażałam relacje pies- rodzina. Bardziej martwiłam się o starszego syna ale chyba już wyrósł ze swoich lęków i świetnie sobie radzi z psem.
Wzięłam się za pracę nad poprawą stosunków Paweł- pies. Rozmowa z dzieckiem już była. Młody szykuje i podaje posiłki, częściej wydaje drobne polecenia psu.Ale gdy ja jestem przy szykowaniu jedzenia to nawet pawełkowe "weź" (= jedz) jest upewniane się przez Bajkę spojrzeniem na mnie czy może jeść. Polecenia typu: do nogi, leżeć itd są wykonywane gdy Paweł ma wyjątkowego smaka. A tak to głuchnie. Zdaję sobie sprawę, że Bajka nie musi (?) wszystkich słuchać ale... wolałabym żeby bardziej lubiła mojego syna. I żeby za jakiś czas nie był niżej od niej. Może mało składnie to napisałam ale chyba mnie zrozumiecie.

bobek

saida

Ja niestety nie mogłam służyć radą, ale myślę że tak cenne uwagi osoby doświadczonej jak mojej przedmówczyni, pomogą w "naprawie" relacji pomiędzy Pawłem a Bajką. Trzymam kciuki

Jola66

Bobek powiedział całą prawde i bardzo mądrze to rozwinął!! Bajka może też być zazdrosna o Pawła.

Siugowa

Spodziewałam się pytania komu bardziej zależy na poprawie stosunków między Pawłem a Bajką. Po przeanalizowaniu: bardziej mi na tym zależy.
Są różne 9 latki. Mój syn to mały diabełek i słodki krętacz. Nie pamięta co było zadane ale jak przejść grę na ps to opowie z pamięci (nie to że tak długo siedzi i gra). Ale widzę i słyszę (bo rozmawialiśmy o tym) jak jest mu smutno gdy pies się z nim nie wita, nie zauważa i nie słucha. Jednocześnie przyznał, że się do tego przyzwyczaił. Tylko jaki był dziś szczęśliwy gdy Bajka położyła się koło jego łóżka! "A co najbardziej lubisz w Bajce? - Pierwsze słowa: Jak do mnie biegnie" I dlatego chciałabym poprawić trochę ich stosunki.
Robimy teraz zabawę w bajkowe ulubione przynoszenie. Zanieś Pawłowi- ten czeka w innym pomieszczeniu, pochwała i smak ale nie za każdym razem. Najlepiej wychodzi to gdy jesteśmy we trójkę w domu. Na nieszczęście nie chodzę teraz do pracy i mam czas na zajęcie się zaległościami. Pies i dziecko w domu to podwójna robota. Trzeba nauczyć dziecko, że jak powie się "siad" a pies się położy to nie wolno powiedzieć 'no dobra, leż". Dzieci się uczą życia gdy w domu jest pies. Nie będzie Paweł pamiętał o odrobaczaniu itd ale niech się przynajmniej oboje cieszą ze swojego towarzystwa.
Wychodziłam z Bajką po Pawła do szkoły. Porażka. Raz, że to nie wypada żeby mama po chłopaka wychodziła (droga bezpieczna) a dwa- koledzy byli dla psa atrakcyjniejsi (bo nowi i każdy chce pogłaskać) i Pawcio czuł się jeszcze gorzej -nie mógł pokazać np. co Bajka umie.
Witamy się za to bardziej entuzjastycznie w domu. Hura! Paweł przyszedł!
Raz Paweł przychodzi ze szkoły, pies go coś bardzo "polubił"- liże po rękach i twarzy. Pytam się: co sobie kupiłeś po drodze? Eeee, a skąd wiesz? Okazało się, że kupił łamiszczękę, coś okropnie słodkiego i czego ja nie znoszę ale Bajka oczywiście wyczuła
Wiem, że potrzeba czasu i konsekwencji. Pracujemy.
Dziękuję za posty. Nie wiem, czy Bajka jest zazdrosna, chyba nie.
Pani Alinko? Dzieci są różne. Pies i dziecko to wielka szkoła dla dorosłych. Jakiego Pani miała najmłodszego ucznia ("ludzkiego")? Czy dalej opiekuje się psem czy np. po fazie "zauroczenia" psem przechodzi zainteresowanie?

I tego też Paweł zazdrości. Michał uczy się do klasówki, Bajka prawie na nim leży. Ostatecznie znudziły ją ułamki i pierwiastki i usnęła.

bobek

Siugowa

Zazdoszczę takich uczniów pełnych zapału. I córek, po mamie chyba "to" mają.
Moi chłopcy dopiero się kształtują. Nie mają wyrobionych zainteresowań. Starszy to słomiany ogień. Z Pawełka wyrośnie łobuz.
Nie mam wielkich ambicji co do dzieci- pomagam im jak umiem, wychowuję jak umiem najlepiej.
To częsty problem ambicjonalny rodziców- niech moje wygra i będzie najlepsze. A dzieciom wtedy trudniej pogodzić się z ewentualną porażką, bo widzą i wiedzą więcej niż nam się wydaje.
Pies i zwierzęta w rodzinie to świetna sprawa. Wrażliwość na los zwierząt (mieliśmy przykład zaadoptowanego psa gdzie Hubert(?) zwrócił uwagę na wychudzonego psa), uczenie (cieczka pretekstem do nauki o rozmnażaniu)konsekwencja. Dumna jestem ze starszego, bo trochę się bał psów a z Bajką świetnie mu idzie. Ostatnio uczy ją stójki ( pozycji siedząco- stojącej). Jak jest mało wody w misce, umyje ją i doleje nowej. I świetnie daje sobie radę na spacerach. Zauważył kiedyś kota wcześniej niż Bajka, dał komendę siad, zainteresował ją sobą i spokojnie szli dalej gdy kotek sobie poszedł. A tak biegłby za Bajką bo z pewnością chciałaby się z kotkiem przywitać.

A czym ta rodzina się przysłużyła że myślała pani o odebraniu psa?

bobek

Siugowa

A jeżeli już nie sprzedadzą to pies będzie całe dnie gnił w domu i nikt nie będzie się nim interesował. Po co tacy ludzie biorą psa? Nie wiedzą, że pies jest jak dziecko i wymaga dużo uwagi?
"Jezdem chora" i ledwo widzę na oczy.
Ktoś ma jeszcze problemik z własnym dzieckiem/rodzeństwem i brakiem zażyłości między nim a psem? Czy tylko ja jestem przeczulona?

Ewa&Duffel

Ja dodam taką małą dygresję, że wszędzie można przeczytać, iż goldeny nie są psami jednego pana, że w rodzinie uwielbiają wszystkich tak samo. Według mnie nie jest to do końca prawda. U nas widać, że są osoby, których pies się bardziej słucha, cieszy na ich, chętniej się bawi itd. (ja i tata), do reszty podchodzi mniej entuzjastycznie, a nawet obojętnie. Przykład-nawet taka zabawa w szukanie. Duffel szuka tylko mnie. Próbowaliśmy go uczyć, żeby szukał brata-nie chciał. A jak ja się schowam na spacerze i ktoś mówi do Duffla "Gdzie jest Ewa? Szukaj!" to on dostaje szału i lata jak wariat po krzakach i szuka, a jak nie może znaleźć mnie, to siada i "płacze" (czyli piszczy Wink

).

Jola66

Siugowa

No dobrze, co to właściwie znaczy "pies rodzinny"?- niemal w każdym skróconym opisie rasy tak piszą. A już nagminnie na aukcjach zachęcających do kupna goldena. Denerwuje mnie, że piszą też zazwyczaj "pies dla dzieci". A przecież wszelką odpowiedzialność ponoszą dorośli. Mało które dziecko zajmuje się zakupem worka karmy, pilnowania terminów weta itd.
Gdzieś już jest temat czy golden to pies jednego pana.
U nas też pies każdego inaczej traktuje. Najlepiej witana jestem ja, potem mąż, Michał i .... Paweł. Gdy wie, że pora na posiłek idzie do mnie, gdy na późny spacer- do męża. Wie, że najprędzej ode mnie coś wysępi. Ale gdy jesteśmy np. w lesie i każdy chodzi swoimi ścieżkami biega od jednego do drugiego. Gdy idziemy polami i któreś z nas się schowa, sama zauważa "braki" i biegnie na poszukiwania. Nawet nie trzeba się prosić. Czyli jak wyjdziemy już wszyscy to lubi nas mieć w kupie. Ale mój kundel też nas wszystkich lubił i nie był (?) "rodzinnym" psem.
Mnie teraz zwyczajnie jest szkoda Pawełka i stąd ten temat żeby się im się obok siebie dobrze żyło. Dziś jak przyszedł ze szkoły wyszedł z psem na balkon. Pod blokiem stało 5 kolegów, którzy chcieli zobaczyć psa. Nie weszli jak prosiłam bo "mamy czekają" Very Happy

. Był na tym balkonie pokaz: siad i piątka. I taaaaki szeroki uśmiech Pawła.
Ewa! a bratu czasem nie jest przykro, że Duffel go nie szuka?

Ewa&Duffel

W sumie to nie wiem. Ale on się zbytnio psem nie zajmuje.

Siugowa

Pawcio też się psem nie zajmuje, nie wymagam tego od niego. Ale jako rodzic patrzę na to trochę inaczej.

Ewa&Duffel

Ja to rozumiem oczywiście, ale mój brat ma prawie 14 lat i sam decyduje o tym, czy chce się psem zajmować, czy nie. A że zazwyczaj mu się nie chce-cóż, jego sprawa.